Ziektewinst

door | feb 14, 2019 | Babyverlies | 0 Reacties

Het begrip ziektewinst werd door Freud als eerste
beschreven. Johan Cruijf zou het ‘elk nadeel heb z’n voordeel’ noemen. Het is de
bevrediging die je aan een ziekte, of in dit geval een rouwproces, ontleent.
Dat kan ook positief zijn. Veel ouders die een kindje verliezen kunnen op
termijn daar ook positieve dingen uithalen. Bewuster leven, een sterkere
relatie, meer aandacht voor datgene dat je echt belangrijk vind, zijn maar een
paar voorbeelden daarvan. Het is mooi dat je uit zo iets verdrietigs
uiteindelijk ook iets moois kunt halen.

Maar ziektewinst is breder dan dat. Het is ook het bewust
of onbewust vasthouden aan je verdriet, omdat het ook wel comfortabel voelt. Het
is soms makkelijker om in de put te blijven zitten, dan de stap te zetten om
eruit te klimmen. Dat vergt daadkracht en energie en laat je dat nou net even
niet zoveel hebben op het moment. Dan is het wel prettig om even te blijven
zitten.

Het is fijn om je in die put te omringen met mensen die
daar ook zitten. Die ook dat grote verlies hebben geleden en begrijpen hoe
intens verdrietig je bent. Die luisteren naar je verhaal en al je online foto’s
voorzien van ontelbaar veel hartjes. Dat voelt goed. Je voelt je niet zo
alleen. We zijn allemaal een tikkie verslaafd aan social media en de aandacht
die je daar krijgt. Daar kun je veel steun uit halen en dat is helemaal prima.
Zolang je je niet verliest in de online wereld, je ook in het echte leven nog
contacten hebt én het jou verder helpt.

Maar ik spreek helaas ook vrouwen die het niet helpt. Die
elke dag bezig zijn met hun eigen verdriet én dat van al die lotgenoten om zich
heen. Die zich daardoor niet beter gaan voelen, maar in de put blijven zitten. Die
blijven roepen hoe moeilijk het is en die elke dag die bevestiging krijgen van
elkaar. Begrijp me niet verkeerd. Het ís ook verdomde moeilijk en verdrietig en
ongelofelijk oneerlijk dat dit je is overkomen. Maar dat blijven roepen gaat
daar niets aan veranderen. Alles wat je aandacht geeft groeit. Dus hoe harder
je roept dat het zo zwaar is, hoe zwaarder het zal voelen.

Ik geloof dat het heel fijn en veilig voelt om te praten
met mensen die dit ook hebben meegemaakt. Die aan een half woord genoeg hebben
en precies begrijpen hoe jij je voelt. Maar op het moment dat het je meer
energie kost dan dat het je oplevert, wordt het tijd om eens kritisch te gaan
kijken naar je omgeving. Welke mensen helpen je verder? Waar vind je de steun
die je nodig hebt en waar wordt je eigenlijk niet meer zo blij van?

Ik weet dat dit een gevoelig onderwerp is. Dat er mensen
zijn die zich aangesproken voelen. Maar dit is nergens een aanval. Ik vind het
belangrijk om ook dit bespreekbaar te maken. Omdat ik er zelf heb gezeten, in
die put. En ik vond het verdomde fijn om daar een tijdje te zitten. Ik vond dat
ik er recht op had. En er is een fase in het rouwproces dat het goed is om daar te
zijn. Om je verdriet de aandacht te geven die het verdient. Maar er was ook een
moment dat het tijd was om mezelf een kleine schop onder m’n kont te geven om
weer iets te gaan doen, omdat ik geen slachtoffer wilde zijn van wat me was
overkomen. Het werd tijd om actief aan mijn herstel te gaan werken. Omdat ik
had besloten dat Hugo’s dood niet het einde van mijn leven was.

Durf jij heel eerlijk naar jezelf te kijken? Haal jij ook een bepaalde ziektewinst uit je verlies? Ga je wel eens in de slachtofferrol zitten omdat het comfortabel is? Of zie je ook de positieve dingen uit je verlies? Er is geen goed of fout. Iedereen beleeft verlies anders en zit in een andere fase van het rouwproces. Het is vooral belangrijk om voor jezelf te bepalen wat voor jou helpt. En dat kan soms anders zijn dan je in eerste instantie had gedacht.

Laat hieronder een bericht achter

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *