Het was even stil van mijn kant. Anderhalf jaar geleden maakte ik een commitment aan mezelf. Ik zou elke week een blog schrijven. Ongeveer 70 weken achter elkaar lukte dat. Zat ik soms midden in de nacht op mijn telefoon een plotselinge ingeving te typen. Zelfs tijdens mijn vakantie maakte ik steevast een halve dag per week vrij om mijn mail te checken, de administratie bij te werken én een blog te schrijven.

En ineens was het even op. De energie, de inspiratie, de motivatie. Er kwamen ineens twijfels, was het wel waardevol genoeg? En wie leest dit nou eigenlijk? Ik krijg regelmatig hele lieve mailtjes, hartjes of likes, maar die raakten even in de vergetelheid. Mijn hoofd nam het over. Is dit strategisch handig? Werkt dit wel? Zitten mensen hier wel op te wachten?

Ik besloot even te stoppen. Geheel tegen mijn principes in. Ik moest mijn gevoel volgen. Omdat ik jullie dat ook leer. Ineens was datgene dat ik anderen vertel, op mezelf van toepassing. Van wie moet dat dan? Ik schreef er al eens een blog over. Terug naar de basis. Voelen wat ík nodig had. Voor mezelf kiezen. Ik besloot om even iets minder actief te zijn op social media. En om de geplande lancering van mijn andere nieuwe programma uit te stellen.

En omdat ik toch al uit mijn comfortzone ging, besloot ik om een afspraak te maken voor een hypnose sessie. Ik ging er open in. Hoopte op een openbaring, maar was tegelijkertijd ook behoorlijk sceptisch.

Ik ben vrij nuchter. Dat vertelde ik ook. En terwijl ik mijn levensverhaal vertelde, merkte ik op dat alle keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt op gevoel zijn gegaan. Dat was niet altijd de gemakkelijke weg. Maar bij de grote beslissingen in mijn leven speelde logica eigenlijk geen enkele rol. Dus ben ik eigenlijk wel zo nuchter?

Ik ging naar Afrika, omdat ik vóelde dat ik daar moest zijn. Ik gaf alles in Nederland op en mensen om me heen begrepen er niets van. Maar ik moest en zou erheen. Ik ontmoette er na drie dagen mijn man. En zes maanden later zei ik volmondig ja toen hij me ten huwelijk vroeg.

Mijn intuïtie en onderbuikgevoel zijn erg sterk. Die gebruik ik ook in mijn werk als coach. Gaandeweg de hypnosesessie kwam het besef dat ik veel spiritueler ben dan ik me voordoe. Dat ik veel meer geloof dat dingen met een reden gebeuren dan dat ik hardop uit durf te spreken. Want betekent dat dan ook dat Hugo met een reden is overleden?

Er kwamen emoties los die ik al lange tijd niet heb gevoeld of heb toegelaten. Hugo voelde dichterbij dan ik hem in hele lange tijd heb gevoeld. Ik wilde eigenlijk niet geloven dat hij bij me is, omdat ik dat niet kan bewijzen. De rationele kant in mij had hierin de overhand. Maar toch voel ik dat het wel zo is. Dat hij er altijd is. We draaiden op zijn begrafenis ‘hij leeft in mij’. Pas nu, ruim vijf jaar later, voel ik dat echt. Of durf ik te erkennen dat ik dit voel.

Hugo is de reden dat ik dit werk kan en mag doen. Dat ik met mijn verhaal zoveel mensen kan bereiken en raken. En dat dit de essentie is van wat ik doe. Dat zit niet in mijn hoofd. Dat heeft niks te maken met strategie, met marketing, met reacties of met likes.

In de auto naar huis was het eerste liedje dat ik hoorde ‘You are the reason’. Het raakte me.

I’d climb every mountain
And swim every ocean
Just to be with you
And fix what I’ve broken
Cause I need you to see
That you are the reason

Hugo heeft mij zoveel gebracht. Misschien wel meer dan wanneer hij was blijven leven. Natuurlijk had ik hem veel liever bij me gehad. Maar het lot besliste anders en de betekenis van zijn bestaan in mijn leven is veel groter geworden dan ik ooit kon vermoeden.

Heel diep van binnen zijn er momenten geweest voor zijn geboorte waarin ik dat heb gevoeld. Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat het niet uit had gemaakt als hij een dag eerder was geboren, omdat deze uitkomst ergens al vast lag.

Bij thuiskomst lag er een super mooie bedankt kaart in de brievenbus van een van de moeders die ik heb begeleid. Ze schreef me hoe waardevol het was geweest. Dat ze me dankbaar is voor wat ik voor haar heb betekend. Met een armbandje met de letters van mijn kinderen. En dat terwijl ik me een paar uur eerder tijdens de hypnosesessie had voorgenomen die te gaan bestellen. Dat kan geen toeval zijn.

Ik ben nog steeds dat nuchtere Friese meisje, maar ik heb óók een andere kant. Ik geloof niet in toeval, ik geloof dat bepaalde dingen met een reden gebeuren. Ik geloof dat alles energie is en je deze kracht ook kunt benutten. Ik geloof dat alles op het juiste moment komt. Door los te laten. Door geduldig te zijn. Door te vertrouwen. En dat is de weg die ik nu ook zelf weer bewandel.

Dus hier ben ik weer. Ook al was ik nooit echt weg. Ik blijf schrijven. Ik blijf delen. Alleen niet persé elke week of op vaste momenten. Ik heb weer inspiratie. Er komt weer zoveel moois aan. Dat voel ik aan alles. En het komt op mijn tijd. Omdat ik juist door voor mezelf te kiezen, jou uiteindelijk nog veel beter kan helpen.