Laatst (oké, heel eerlijk gezegd was dit al 3 maanden geleden) nam ik deel aan een spinning les. Ik deed behoorlijk actief mee en ik zweette me kapot. Ik vond zelf dat ik enorm mijn best deed. Toen zei de instructeur tegen me:

‘Je bent sterker dan je weerstand’

Deze zin raakte me. Veel dieper dan de man in het strakke pakje voor me hem bedoelde. Hij vond dat ik de knop (de weerstand) nog wel wat verder aan kon draaien, omdat ik sterker was dan ik dacht. Ik twijfelde. Vond dat ik mezelf genoeg uitdaagde. Toch draaide ik aan de knop en wat bleek, ik kon het inderdaad aan. Ik viel niet van mijn fiets en ik viel niet flauw. Iets wat ik mezelf had wijsgemaakt, maar vooral als excuus gebruikte om niet nog een tandje bij te zetten.

Het zette me aan het denken. Vaak dénken we dat we iets niet aankunnen of roepen we heel hard dat het zo zwaar of moeilijk is. Maar is dat ook echt zo? Of zijn we eigenlijk vooral bang om het aan te gaan? Om de pijn in de ogen te kijken? Om te ervaren wat iets losmaakt? Om de pijn te voelen die we liever uit de weg gaan?

Je bent zoveel sterker dan je zelf denkt. Je kunt zoveel meer aan dan je ooit had verwacht.

Je bent sterker dan de weerstand die je voelt en die je tegenhoudt.

Dit gaat niet over je sterker voordoen dan je bent. Juist niet. Dit gaat over het vertrouwen hebben in jezelf dat je de pijn kunt verdragen. Dat je dit overleefd. Dat je jouw diepste angsten in de ogen aan durft te kijken en durft te roepen: ‘kom maar op, ik kan dit.’

Dit gaat niet over sterk zijn. Dit gaat over je zwaktes toelaten. Pas dan komt je echte kracht naar boven.