Zondag is het Moederdag. Sinds het overlijden van je baby zijn er ineens een scala aan moeilijke dagen bij gekomen. Geboorte-, sterf en verjaardagen. Uitgerekende datum dag. Lichtjesdag. Allerzielen. Eigenlijk alle feestdagen in het algemeen. Allemaal dagen waarop het gemis nog meer voelbaar is dan dat op een normale dag ook al is.

Afgelopen zondag was het Bereaved Mother’s Day. Jaarlijks op de eerste zondag in mei. Eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord voordat ik dit vorig jaar ineens via Social Media voorbij zag komen. En ik heb er eerlijk gezegd niets mee. Het maakt me zelfs een klein beetje boos.

Waarom is er een speciale Moederdag voor moeders van een overleden kindje? Ik begrijp dat Moederdag pijnlijk is en confronterend. Mijn eerste Moederdag was 3 weken na Hugo’s dood. Ik vond het vreselijk. Het gemis was voelbaar in elke vezel van mijn lijf. Ik heb heel hard gehuild. Maar ik voelde me ook trots. Want ik was ook moeder! Ik hoorde erbij! Ook al had ik geen verbrande broodjes in bed of een zelf geknutselde bloemenvaas. Ik had wel een kind gekregen die mij moeder had gemaakt. En toen ik ontdekte dat er een speciale dag is voor moeders zoals ik, voelde dat helemaal niet fijn. Dat wilde ik helemaal niet.

Ik begrijp als geen ander dat Moederdag moeilijk is. Al die vrolijke reclames van gezellige gezinnetjes zijn gewoon een marteling. Vanuit dit oogpunt begrijp ik een Bereaved Mother’s Day. Maar eigenlijk ook niet. Want maakt het je op Moederdag dan minder verdrietig? Is de confrontatie er dan ineens niet meer? Want jij hebt je Moederdag al gehad? Nee toch?

Natuurlijk is het fijn om extra stil te staan bij je kindje dat er niet meer is. Om een extra kaarsje aan te steken. Maar heb je daar deze dag voor nodig?

Er is jarenlang gestreden voor de erkenning van onze kinderen in het BRP. Trots was ik dan ook toen ik mijn zoon een mocht inschrijven. Nu hoorde hij er echt bij. Voor zover dat niet al het geval was. Dan ga ik toch geen aparte Moederdag voor hem vieren? Dan zet ik hem toch juist weer buiten spel?

Ik wil erkend worden als moeder van Hugo. Op Moederdag. Niet een week eerder, omdat mijn zoon niet meer leeft. Ik kreeg na Hugo nog 2 kinderen. Die maakten mij niet meer moeder dan ik al was. Daar vier ik geen andere Moederdag mee. Ik ben nog steeds dezelfde moeder, ook al heb ik nu wel kinderen om voor te zorgen.

Ik streef voor de erkenning van alle (wens)moeders op Moederdag. Er is ook geen aparte Moederdag voor kinderen die hun moeder zijn verloren. Of voor meeders die geen contact meer hebben met hun kinderen. Tenminste, voor zover ik weet. Moederdag is er voor alle moeders en alle kinderen.

Uiteindelijk moet iedereen uiteraard doen wat goed voelt. En als deze extra dag jou helpt in jouw verdriet, zeg ik vooral doen. Ik vind alleen dat er al genoeg moeilijke dagen zijn. Ik voeg er liever niet vrijwillig nog ééntje aan toe. Ik pleit niet voor een verbod of een boycot. Dit is slechts mijn persoonlijke mening. Maar ik wil wél de oproep doen om juist op Moederdag alle moeders te eren. Hoeveel extra dagen er ook in het leven worden geroepen om dit op andere dagen ook te doen. Deze moeders hebben niet hun Moederdag nu al gehad. Ook zij verdienen de erkenning op Moederdag zelf.

Je bent moeder. En daar mag je trots op zijn. Ook al zijn je handen leeg en is je hart gebroken. Erken jezelf als moeder. Op Moederdag. Dan gaat de rest van de wereld dat hopelijk ook doen.