Ik lig op de OK. Ik heb het koud en ik tril over mijn hele lichaam. Ze gaan onze baby halen. Alles komt nu goed. Het gaat snel. Ik voel geduw en getrek en voordat ik er erg in heb, tillen ze hem uit mijn buik. Er is een jongetje geboren.

Ik zie niks. Ik hoor niks. Ze brengen hem naar een aparte tafel waar ineens allemaal mensen omheen staan. Die weten vast wat ze moeten doen. Het duurt lang. Veel te lang. Het is stil. Veel te stil. Angstig kijk ik Harmen aan en we weten beiden de afschuwelijke waarheid. Hugo heeft ons verlaten.

Waar gehuil onze kamer had moeten vullen, is het oorverdovend stil. Waar een warm babylijfje ons had moeten verwarmen, is het ijzig koud. Mijn hart dat overstroomt van liefde, huilt. Deze stille nacht verdeelt ons leven in een voor en na. Niets zal ooit nog hetzelfde zijn en tegelijkertijd is er niets veranderd. Alsof er niets is gebeurd. We zijn weer met z’n tweeën.

Er komen geen wijzen uit het oosten. Of het westen. Er zijn geen cadeaus. We vieren geen feest. We herdenken zijn veel te korte leven. We vertellen hem dat hij zo welkom was. Niet alleen bij ons, maar bij iedereen om ons heen. We keken zo ongelofelijk uit naar zijn komst.

Maanden later hoor ik op kerstavond ‘er is een kindeke geboren’. Ik breek. Ja. Er is een kind geboren. Ons kind. Onze zoon. Die als blakend jongetje zijn eerste kerst had moeten vieren. Maar het liep anders. Ons verhaal liep anders.

Waar ik tijdens de kerstdagen in dat eerste jaar vooral verdriet en gemis voelde, kwam er in de jaren daarna ook liefde en trots bij. Het blijkt allemaal naast elkaar te bestaan. Dat is verwarrend. Maar ook geruststellend.

Nu schijnt er een fonkelende ster aan de hemel. Hij wijst ons de weg. En waar we ook naartoe gaan, hij reist voor altijd met ons mee.