Ook al wist ik dat ik er niets aan kon doen, ik voelde me
zo schuldig dat Hugo was overleden. Op die ene plek waar hij veilig zou moeten
zijn, overleed hij. Daar waar ik hem een veilig thuis moest geven, stopte hij
met ademen.

Ook al vertelde iedereen me dat ik er geen schuld aan
had, het gevoel bleef. Waarom had ik niet eerder om een keizersnede gevraagd?
Waarom was ik niet een dag eerder ingeleid? Waarom had mijn moedergevoel me in
de steek gelaten? Ik had maar één taak. En zelf die wist ik niet tot een goed
einde te brengen. Ik voelde me een waardeloze moeder.

Als ik een avond teveel had gelachen, voelde ik me
schuldig. Als ik aan een nieuwe zwangerschap dacht, voelde ik me schuldig. Als
ik het verdriet van de mensen om me heen zag, voelde ik me schuldig. Ik voelde
me schuldig omdat ik me schuldig voelde. Ik werd gek van mezelf.

Op een dag besloot ik dat het klaar was. Ik mocht me
schuldig voelen. Het was oké. Maar ik was het niet. Ik had er de wereld voor
over gehad om Hugo’s dood ongedaan te maken, maar dat kon niet. Ik vond dat ik
genoeg pijn en verdriet had, zonder mezelf zo te kwellen. Er viel een last van
mijn schouders.

Ik ken weinig moeders die zich niet schuldig voelen. Het
is normaal. Het is oké. Weet dat je je schuldig mag voelen. Maar het niet bent.

Denk je nu, ja dat klinkt wel heel gemakkelijk? Dat snap ik. Het lijkt als ik het opschrijf ook eenvoudig. Maar je verstand en je gevoel hebben nou eenmaal de neiging om het chronisch met elkaar oneens te zijn. Wil je hier graag eens met mij over praten? Ik heb elke maand een paar plekken vrij voor een gratis gesprek waarin ik je een aantal tips geef die mij hebben geholpen om zonder schuldgevoel verder te kunnen leven.