Afgelopen week zag ik de vriendin van André Hazes op
televisie, Monique. Normaal zap ik vrij snel weg van dit soort items, maar ze
zei iets dat me triggerde om te blijven kijken. Ze vertelde over het verliezen
van haar hond en dat ze daar een kinderboek over ging maken. Voor haar voelde
het verliezen van haar hond als het verliezen van een kind. Ik stond ineens op
scherp. Wat zei ze daar? Had ik dat echt goed gehoord?

Mijn eerste reactie was ongeloof. En vervolgens een soort
verontwaardiging. Alsof mijn kind verliezen gelijk stond aan het overlijden van
een huisdier. Ik begrijp echt dat mensen een hechte band kunnen hebben met een
hond, een kat of wat voor dier dan ook, maar dit ging me echt te ver. Ik werd
er zelfs een beetje boos over. Ze had zelf geen kind verloren, dus hoe kon ze überhaupt
deze vergelijking maken?

Een paar dagen later sprak ik met een moeder die ook een
kindje is verloren. Ze vertelde dat iemand in haar omgeving iets zei in de
trant van: ‘ik weet hoe je je voelt, ik was ook heel verdrietig toen mijn hond
overleed’. Gelijk moest ik denken aan het verhaal over de overleden hond dat ik
had gezien. Weer was ik verbaasd dat er mensen zijn die dit echt hardop
uitspreken.

Totdat ik later in de auto zat en erover na zat te
denken. Ik vind het zelf heel vervelend als mensen over een miskraam zeggen ‘dat
het toch nog niks is’. Of over het verliezen van een kindje dat niet heeft
geleefd ‘gelukkig heb je nog geen herinneringen’. Alsof dat iets uitmaakt.
Alsof het verdriet er daardoor niet mag zijn. Er bestaat een soort
rouwconcurrentie over wat er erger is en ik doe er zelf dus net zo hard aan
mee. Want waarom is het ene erger dan het andere? Ik ontmoette een moeder die
haar zoon op 26-jarige leeftijd verloor. Het leek me zoveel erger voor haar dan
voor mij. Toen zei ze tegen me: ‘ik heb 26 jaar met hem samen gehad die jij
moet missen’. Het opende mijn ogen.

Het gaat er niet om wat er erger is. Het gaat niet om de termijn waarop je een kindje verliest. Het gaat er dus zelfs niet om wát je mist. Het is jouw verdriet en jouw beleving van dat verdriet. Als Monique rouwt om een hond alsof het haar kind was, dan is dat haar gevoel. Het zegt niets over mij of over mijn verdriet. Wie ben ik dan om daar over te oordelen? Ik wil niet aan concurrentie doen. Het is geen wedstrijd. Iedereen beleeft verlies op een andere manier. Laten we naar elkaar luisteren en begrip tonen voor elkaars verdriet. Want dat is de enige manier waarop je iemand echt kunt helpen.

Ik ben benieuwd hoe dit voor jou is. Laat je het me hieronder weten?