Onze prachtige zoon Hugo werd stilgeboren.

Ik was 29 jaar, net getrouwd met de man van mijn dromen en het leven lachtte me toe. Op de dag dat we terugkwamen van onze huwelijksreis, ontdekte ik dat ik zwanger was. We konden ons geluk niet op. Ik had een hele fijne zwangerschap en onze baby groeide goed. Alle echo’s zagen er goed uit en niets leek ons geluk nog in de weg te staan.

Na een zwangerschap van bijna 41 weken, braken op een ochtend mijn vliezen. Helaas kwam de bevalling niet uit zichzelf op gang en werd ik twee dagen later in het ziekenhuis ingeleid. Het werd een helse bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede. Ik kreeg een ruggenprik en niet veel later werd onze zoon uit mijn buik getild. Het was alleen stil, veel te stil. En het bleef stil. Een half uur lang werd geprobeerd om onze zoon te redden. Maar het was te laat. Hugo was er niet meer.

Ik kreeg Hugo in mijn armen. Het leek net alsof hij sliep. Het was de allermooiste baby die ik ooit had gezien. Het was zo onwerkelijk. Negen maanden lang had ik naar dit moment toegeleefd, maar het was compleet anders dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik voelde een combinatie van intens verdriet, boosheid, wanhoop, maar ook liefde en trots. Dit was onze baby, onze zoon.

Het einde van Hugo’s leven, was ook het begin van iets nieuws.

Hugo’s dood zorgde ervoor dat ik ging nadenken over wat ik echt belangrijk vond. Wat heb ik te doen in dit leven en waar ligt mijn passie? Ik ging me professioneel verdiepen in rouw en verlies en ontdekte dat ik met mijn manier van rouwen en coachen veel ouders kon helpen die ditzelfde verdriet doormaakten.

Ik gaf mijn baan in loondienst op, omdat ik dit al snel niet meer kon combineren. Ik startte een coachpraktijk en heb een aantal jaren ouders begeleidt die een kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap of rondom de bevalling. Later richtte ik De Babyverlies Academie op, waarmee ik samen met een team van experts, trainingen geef aan (zorg)professionals op het gebied van babyverlies.

Ik vind het belangrijk om te laten zien dat er een leven is na verlies. Het gaat nooit over, maar het hoeft niet voor altijd een zware last te blijven. Het hoeft niet het einde van jóuw leven te zijn.

Het einde van Hugo’s leven, was ook het begin van iets nieuws.

Hugo’s dood zorgde ervoor dat ik ging nadenken over wat ik echt belangrijk vond. Wat heb ik te doen in dit leven en waar ligt mijn passie? Ik ging me professioneel verdiepen in rouw en verlies en ontdekte dat ik met mijn manier van rouwen en coachen veel ouders kon helpen die ditzelfde verdriet doormaakten.

Ik gaf mijn baan in loondienst op, omdat ik dit al snel niet meer kon combineren. Ik startte een coachpraktijk en heb een aantal jaren ouders begeleidt die een kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap of rondom de bevalling. Later richtte ik De Babyverlies Academie op, waarmee ik samen met een team van experts, trainingen geef aan (zorg)professionals op het gebied van babyverlies.

Ik vind het belangrijk om te laten zien dat er een leven is na verlies. Het gaat nooit over, maar het hoeft niet voor altijd een zware last te blijven. Het hoeft niet het einde van jóuw leven te zijn.

Het leven is niet maakbaar. Maar je hebt wel een keuze in hoe je omgaat met datgene wat je overkomt.

Ik zeg wel eens dat het verliezen van Hugo alles heeft veranderd. In zekere zin is dat ook zo. Ik sta anders in het leven, ik kan beter relativeren, ik geniet meer van kleine dingen en ik maak bewustere keuzes. Toch denk ik ook dat ik mezelf gebleven ben. Of weer geworden ben na een tijdje. Ik ben niet alleen die moeder van het overleden kindje, ik ben zoveel meer dan dat. Hugo is een onderdeel van mijn leven, maar het verlies definieert niet wie ik ben.

Na Hugo hebben we nog twee gezonde dochters gekregen en daar geniet ik met volle teugen van. Ze vervangen Hugo niet en ze maken het verlies niet minder, maar ze vullen wel de behoefte om te mogen zorgen in. De combinatie tussen thuis zijn met mijn gezin en dit mooie werk mogen doen, is voor mij ideaal.

De grootste les voor mij was dat het leven niet maakbaar is. Dat je het nog zo goed denkt te kunnen plannen, maar dat het altijd anders loopt. Ik heb geleerd dat ik moet dealen met dat wat me overkomt en dat ik geen invloed meer heb op het verleden. Ik heb geleerd om dankbaar te zijn met wat ik heb en gelukkig te worden van kleine dingen.

Hugo heeft me zoveel meer gebracht dan alleen verdriet. Natuurlijk had ik hem liever bij me gehad. Maar ik heb liever Hugo die er niet meer is, dan Hugo die er nooit zou zijn geweest.