Afgelopen weekend zag ik de film ‘Where the crawsdads sing’ op Netflix. Een bijzondere film over een vrouw die opgroeit en leeft in het moeras, één met de natuur.

Op een gegeven moment vertelt ze over de seizoenen. Over hoe de herfst altijd volgt op de zomer en er na de winter altijd weer de lente komt.

Het raakte me. Omdat dit niet alleen in de natuur zo is. Het leven is een constant veranderproces. Of we dat nou willen of niet.

Verandering kan leuk zijn. Maar het kan ook je leven overhoop gooien. Het kan intens verdrietig zijn en zwaar. Het kan onverwacht komen, maar ook als je je er wel op kunt voorbereiden is het niet altijd gemakkelijk.

Maar feit is, dat niets blijft zoals het was.

Dat kun je zien als iets bedreigends, maar je kunt het ook omarmen. Door te zien en te accepteren wat er is. Je aanpassen. Jezelf opnieuw uitvinden. Elke keer weer.

Ik zit ook weer in een veranderproces. Dat maakt me soms bang. Maar net zo vaak vind ik het ook op een fijne manier spannend. Omdat ik nieuwsgierig ben naar wat het me brengt. Omdat er nog zoveel mogelijk is. Omdat ik erop vertrouw dat het altijd weer lente wordt.