Ik spreek elke dag vrouwen die een kindje zijn verloren. Allemaal hebben ze hun eigen verdrietige verhaal, maar ik zie ook heel veel overeenkomsten. Het intense verdriet, de emoties die overal heen gaan, de ups en downs, het vertrouwen in jezelf kwijt zijn, de onrust in je hoofd en het omgaan met een toekomst die er zo anders uitziet dan je je had voorgesteld.

Ik zie sterke vrouwen, die gebroken zijn door het verlies. Maar vervolgens bang zijn om er ook écht iets aan te doen. Die dan aangeven dat ze er nog niet aan toe zijn. Of dat ze het zelf wel kunnen. Terwijl hun relatie, gezin en geluk er zwaar onder leiden. Hoeveel erger moet het dan nog worden vraag ik me af? Wanneer sta je jezelf toe dat je écht om hulp mag vragen? Natuurlijk kun je het ook alleen. De tijd zal het verdriet echt wel iets verlichten. Je kunt gerust nog een hele tijd zelf blijven vechten. Maar waarom zou je dat willen?

Soms zit er iets anders achter. Dan voelt het verdriet nog te comfortabel. En een tijdje is dat heel prettig en zelfs helpend, omdat je je op die manier meer verbonden voelt met je kindje. Maar je kunt er op een bepaald moment ook last van krijgen. Omdat je niet vooruit komt. Sommigen noemen het blijven hangen in je verdriet, ik noem het liever de veilige omgeving van verdriet, jouw rouwcocon.

Het is moeilijk om uit die veilige cocon te stappen en ik weet hoe dat voelt. Voor mij voelde doorgaan met mijn leven in eerste instantie dat ik Hugo zou moeten loslaten. Niets bleek minder waar. Juist door Hugo op een andere manier in mijn leven te integreren en door aandacht te geven aan mijn verdriet, kon ik verder met mijn leven. Met Hugo in mijn hart. Ik stond mezelf toe om weer gelukkig te worden.

Ik kan je helpen om meer rust in je hoofd te krijgen, je emoties beter onder controle te krijgen en meer vertrouwen in jezelf te krijgen. En ik ga je niet vertellen dat je je kindje los moet laten. Het gaat om een andere manier van vasthouden. Je kunt niets aan de situatie veranderen, je kunt niets doen om hem of haar terug te krijgen. Maar je hebt wel zelf een keuze op welke manier je dit in je verdere leven meeneemt.

Dit is nergens een verwijt. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. Als datgene wat jij doet, jou helpt, dan moet je er vooral mee doorgaan. Maar als dat niet zo is, dan mag je om hulp vragen. Omdat je het niet alleen hoeft te doen.

Wil jij het ook niet meer alleen doen? Neem dan contact met mij op.