Het leven vieren

door | aug 9, 2019 | Babyverlies | 0 Reacties

Vakantie, feestdagen en verjaardagen. Als je rouwt zijn het vaak extra moeilijke dagen. Het gemis en het verdriet zijn dan nog meer aanwezig lijkt het wel.

In het jaar dat Hugo overleed werd ik 30. Ik had me er veel van voorgesteld. Het zou echt een bijzondere verjaardag worden. De eerste keer als moeder. Ik zou nog verlof hebben, dus alle tijd om het uitgebreid te vieren. Niet persé met heel veel mensen, maar vooral met onze kleine man. Slingers, ballonnen, taart, hij zou het allemaal voor de eerste keer meemaken.

Het liep anders.

Ik werd 30, 4 maanden na Hugo’s plotselinge dood. Maar ik wilde geen ballonnen. Geen slingers. Geen taart. Ik wilde het liefst de hele dag in bed blijven. Toch was er iets in mij dat me ervan weerhield. Ik voelde heel sterk dat ik het aan Hugo verplicht was om er het beste van te maken. Nooit eerder was ik me zo bewust van het feit dat ik wel leefde. Dat ik ondanks het enorme verdriet dat hij er niet meer was, ook dankbaar was dat ik wel in goede gezondheid de 30 haalde. De kwetsbaarheid van het leven en dat het zomaar voorbij kan zijn of compleet anders kan lopen dan van te voren gepland, werd ineens heel duidelijk.

Ik schreef in die tijd veel gedichtjes die ik nooit heb gedeeld met iemand anders dan mijn man. Op mijn dertigste verjaardag schreef ik er ook één. Ik kan me het begin niet meer herinneringen, maar het einde staat in mijn geheugen gegrift:

Maar ik wil het leven vieren
Omdat jij dat niet meer kan  
En daarom maak ik er speciaal voor jou
Toch een heel klein feestje van

Deze 4 regels hebben me door alle feestdagen geholpen die eerste jaren. Stilstaan bij het gemis, maar me er ook bewust van zijn dat er nog steeds heel veel te vieren valt. Hugo heeft die kans nooit gekregen en met hem zoveel andere baby’s, kinderen en volwassenen die veel te vroeg afscheid moesten nemen van het leven. Ze hadden vast graag met mij willen ruilen.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet van het alles kapot relativeren. Natuurlijk hebben de kinderen in Afrika het veel zwaarder (en ik kan het weten want ik heb er gewoond), dat maakt mijn of jouw verdriet niets ineens minder belangrijk. Maar uit je eigen bubbel stappen en kijken naar dat wat er nog wél is, kan je wel helpen om naast het verdriet, ook weer geluk te kunnen voelen.

Morgen ben ik weer jarig. En mijn mantra is nog altijd van kracht. Ook al heb ik hem eigenlijk niet meer nodig. Het verdriet overheerst niet meer. Niet op normale dagen en ook niet tijdens feestdagen. Natuurlijk denk ik aan Hugo, zoals op elke dag. Ik ben dankbaar dat hij mijn leven heeft verrijkt. Dat hij er is geweest. Ik had er niets van willen missen. Ook al had het anders moeten zijn, het is zoals het is. Ik wil het leven vieren. Niet ondanks Hugo. Maar dankzij hem.

Laat hieronder een bericht achter

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *