Ik ben op vakantie met mijn gezin. Met mijn man en mijn twee dochters. Ook al maakt Hugo deel uit van ons gezin, geen enkel moment heb ik het gevoel dat we eigenlijk met z’n vijven hadden moeten zijn. Dat er eigenlijk een jongetje van vier zou moeten rondlopen. Hugo is voor mij dat kleine baby’tje die nooit ouder zal worden. Ik sta niet stil bij welk moment hij had kunnen lopen, praten of in de selectie van Ajax had kunnen zitten. Ik kan en wil me er ook geen voorstelling van maken. Het doet er niet meer toe. Ik negeer het niet, ik loop er niet voor weg, het is er gewoon niet.

Natuurlijk had het anders moeten zijn. Kinderen horen niet te sterven. Je hoort geen afscheid te moeten nemen van je baby. Geen discussie over mogelijk. Alleen liep het anders. Dat klinkt hard en dat is het ook. Het is intens verdrietig en moeilijk om mee te moeten leven. Maar vasthouden aan het verlangen dat het anders zou moeten zijn, kost nog veel meer energie.

Het is begrijpelijk en volkomen normaal om deze gevoelens te hebben. Been there, done that, bought the t-shirt, zoals mijn eigen coach altijd zegt. Ik weet hoe het voelt. Ik weet hoe het is als je ineens met lege handen en een gat in je hart gebroken thuis zit. Terwijl iedereen doorging met zijn leven, stond mijn wereld stil. Mijn wereld, die er zo ontzettend anders uit had moeten zien. Totdat ik inzag dat ik mezelf aan het gek maken was met het idee dat ik nu met een baby in mijn armen zou moeten zitten. Het was gewoon niet zo. Het bracht me ook geen stap dichter bij Hugo.

Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien niet aardig. Maar te vaak in je hoofd beelden oproepen over hoe het wel had moeten zijn helpt je niet verder. Het is jezelf constant kwellen met een wens die nooit uit zal komen. Het is een gevecht met de realiteit dat je nooit gaat winnen. Natuurlijk zijn er momenten dat je eraan denkt. Op speciale dagen, op dagen dat je je bed niet uitkomt van ellende of op een familiefeestje vol met kleine kinderen. Dat hoort erbij. Zeker in de eerste periode. Maar als het je blijft achtervolgen, kan het je ook verlammen.

Dit is het. Hier moet je het mee doen. En daar mag je verschrikkelijk verdrietig over zijn. Dat is rouwen. Ik geloof dat je pas echt kunt rouwen als je stopt met wensen dat het anders zou moeten zijn dan dat het is. Rouw is de intense en rauwe pijn die hieruit voortkomt. Het is de volledige pijnlijke werkelijkheid onder ogen komen en je verlies nemen. Het betekent loslaten. Niet je kind, die mag je altijd bij je dragen. Je blijft herdenken en je kind in je hart bewaren. Maar je zult de hoop moeten loslaten dat het verleden anders is dan dat hij is.

Je rouwt om je baby én je verloren toekomst. Het afscheid nemen van je baby betekent tegelijkertijd afscheid nemen van de peuter, kleuter, puber en volwassene die je nooit zult leren kennen. Afscheid nemen is onderdeel van het rouwproces, maar het hoeft geen onderdeel van de rest van je leven te zijn.