Ik hou van sprookjes. En van romantische comedy’s. Ik hou vooral van happy endings denk ik.

Ik trek open eindes en cliffhangers bijzonder slecht. Zeker als je dan maanden moet wachten op een volgend seizoen. Ik heb het liefste dat ik bij het drukken op play al weet hoe het afloopt. Maar dan alleen als het allemaal weer goedkomt.

Afgelopen week had ik vakantie. We zijn met de hele familie een weekje in de Belgische Ardennen geweest. Er was een open haard, een sauna en een hottub, dus het was de perfecte plek voor een ontspannen weekje weg. ‘s Avonds zaten we met z’n allen volgegeten, fris gewassen en voldaan op de bank. Na een aantal avonden gevuld te hebben met een 20 jaar oude versie van Triviant (en tevens de Belgische versie met dito vragen) vonden we op een bepaald moment toch de weg naar de televisie.

We vielen in een slecht nagesynchroniseerde film met Channing Tatum. Alleen dankzij dat laatste feit bleven we hangen. (Kleine noot voor de mannelijke lezers: het was de avond van de Ajax wedstrijd). Nou spreek ik redelijk Frans, maar ook zonder tekst was het vrij duidelijk dat het goed zou aflopen. En dat was ook zo uiteraard. Na afloop kwam er zo’n tekstje in beeld dat het verhaal was gebaseerd op echte mensen, dat ze nog samen waren en twee kinderen hadden gekregen. Eind goed, al goed. Ik kon rustig naar bed.

Voor onze oudste dochter hadden we een nieuw sprookjesboek meegenomen. Ook deze verhalen lopen eigenlijk allemaal goed af. Als het begint met ‘er was eens…’ weet je eigenlijk al zeker dat ze nog lang en gelukkig zullen leven aan het einde van het verhaal. Zo kan ook zij rustig slapen.

Ik hou van lang en gelukkig leven. En ja, wie niet eigenlijk? En toch werkt het helaas niet zo. Het beeld dat ons als kind, maar ook als volwassene wordt voorgeschoteld, is niet altijd zoals het in het echt gaat. Iedereen krijgt te maken met tegenslag, teleurstelling, rouw en verdriet. Niet iedereen op hetzelfde moment of in dezelfde mate, maar eraan ontkomen kun je niet.

Bestaat er eigenlijk wel een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig?’

Ik krijg deze vraag standaard in elk interview dat ik geef. Kun je weer gelukkig worden na het verliezen van je kind? En mijn antwoord is altijd hetzelfde. Ja dat kan. Ik geloof dat iedereen voldoende veerkracht heeft om het geluk in zichzelf terug te vinden. Het wordt niet meer zoals het was. Het gaat niet over en het heeft ook geen plekje nodig. Maar het kan samen bestaan. Het is niet of-of. Het is en-en. Je kunt én gelukkig zijn én ook nog verdriet hebben.

In de sprookjes die ik voorlees leven ze allemaal nog lang en gelukkig. Maar ook dat is nadat er eerst een draak verslagen is, een wolf verdronken of een heks verbannen naar verweggistan. Ook sprookjes gaan niet altijd over rozen. Juist niet. Er zit vaak een berg ongeluk en tegenslag in. En ondanks dat, leven ze nog lang en gelukkig. Of misschien wel, dankzij dat ongeluk.

Ik zeg niet dat rouw iets is dat je moet overwinnen of verslaan. Dat zou impliceren dat het oplosbaar of verwerkbaar is. Ik geloof dat leven mét tegenslag een lang en gelukkig leven mogelijk maakt. Niemand is perfect en niemand ontkomt aan tegenslag. Een dierbare verliezen kan een paradoxaal effect hebben: het kan zin verliezen en tegelijkertijd zin geven. Het spreekt een kracht aan die we allemaal bezitten. Het is aan jou om die kracht in jezelf te ontdekken.

Je hoeft geen prinses of koningin te zijn voor een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Leef je eigen sprookje. Je eigen verhaal. Vol met ups en downs. Vol met leven. Vol met draken, boze schoonmoeders en lelijke eendjes. Ze horen erbij. Koester ze. Ze maken jouw sprookje levensecht. En je kans op een lang en gelukkig leven vele malen groter.