Ik had vandaag een fotoshoot voor een landelijk tijdschrift. Er kwam een fotograaf langs en ze hadden er zelfs een visagiste bij gehaald. Was blijkbaar nodig. Nadat mijn hele kledingkast ondersteboven was gehaald voor een geschikte outfit, werd ik eindelijk goed gekeurd. Het poseren kon beginnen.

Ik vind dat best een dingetje. Weet niet waar ik moet kijken. Of hoe ik moet kijken. Ik voelde hetzelfde ongemak als tijdens onze eerste en enige fotosessie met onze pasgeboren zoon. Een fotograaf van Make a Memory maakte foto’s van ons kersverse gezinnetje. Foto’s waarvan ik toen al wist dat we ze altijd zouden koesteren.

Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Als ik naar Hugo keek kon ik alleen maar lachen, terwijl ik ook intens verdrietig was. Ik voelde zoveel liefde, maar vond het ook onverdraaglijk dat we hem niet bij ons konden houden. Ik besefte me dat het raar zou zijn om lachend met je overleden kind te poseren. Of in ieder geval, dat dacht ik. Ik maakte me zelfs druk over wat anderen ervan zouden vinden.

Tijdens de shoot voelde ik hetzelfde ongemak. Mijn verhaal is verdrietig, maar ook heel mooi. Het gaat over het verliezen van Hugo, maar ook over wat dat me heeft gebracht. Hoe kijk je dan op een foto?

Ik had aangegeven dat het niet te sentimenteel moest worden. Maar het onderwerp is dermate zwaar dat ik daar ook niet helemaal onderuit kwam. Dus hoppa, daar ging ik. Met knuffel op de foto. Het voelde een beetje onnatuurlijk en ongemakkelijk, maar het schets een mooi beeld van het verdriet dat er ook zeker is geweest.

Gelukkig mocht ik op andere foto’s ook lachen. En ik bedacht me dat een moeder afgelopen week tegen me zei dat ze bang was om te lachen. ‘Want dan denkt iedereen dat het weer goed gaat’. En dat ging het helemaal nog helemaal niet.

Ik herinner me nog goed de opgeluchte gezichten van mensen om me heen als ik een avondje gezellig meedeed. Want dan ging het dus goed met me. Dan hoefden ze niks te vragen. Dan kon iedereen doen alsof er niets was gebeurd.

Maar moet je dan bij elke glimlach zeggen dat je ook nog steeds verdrietig bent? Ik vind van niet. Je hoeft je toch tegenover niemand te verantwoorden? Misschien denken ‘ze’ er wel iets van. Vast. Maar weet je? Ze vinden er toch wel iets van. Of je nou lacht of niet. Werkt of niet. Je emoties deelt of niet. Het maakt niet uit.

Ik besloot te lachen. Op de foto’s met Hugo en op de foto’s met Hugo in herinnering. Een lach betekent niet dat ik geen verdriet voel. Het vertelt de wereld dat ik trots ben. Op Hugo. Op mezelf. Mijn leven is waardevoller dankzij mijn verlies. En dat is elke lach meer dan waard.