Ik ben een avond alleen thuis. Niet helemaal alleen, want mijn 2 mooie meisjes liggen heerlijk te slapen boven. Ik neem me voor wat te gaan werken, een aantal facturen te betalen en mijn acties en doelen voor deze maand op te schrijven. Ik installeer me met een grote kop thee (ik vind het iets te vroeg voor wijn) en een lekker muziekje met mijn laptop aan de keukentafel. Ik doe een paar dingen die ik echt moet doen, maar wordt al snel afgeleid door alles wat er op Google en Facebook te vinden is. Ik ben wat aan het rondzoeken als inspiratie voor een boek dat ik misschien wil schrijven. Normaal roep ik mezelf tot de orde, maar ach, het is zaterdagavond, een beetje afdwalen mag nu wel.

Ik stuit via Stichting Make a Memory (zij maakten de foto’s van Hugo) op een bericht van ouders die hun 5-jarige zoontje zijn verloren. Ik lees het bericht en zie de foto’s en de tranen rollen over mijn wangen. Ik heb door wat ik doe inmiddels veel verhalen gehoord en gelezen dat ik wel wat gewend ben, voor zover dat mogelijk is natuurlijk. Maar dit verhaal doet iets met me. De prachtige foto’s die in enkele beelden diep verdriet en tegelijkertijd trots en kracht laten zien. Dit verhaal raakt me zo diep dat ik niet kan stoppen met huilen.

Als ik mijn tranen heb gedroogd vraag ik me af wat me zo raakt, los van het intense verdriet van dit gezin. Ik denk aan mijn eigen jongetje dat nooit 5 jaar mocht worden. Ik heb nooit de kans gekregen om hem te zien lachen, kruipen, rennen. Zijn zusjes zullen hem nooit beter leren kennen dan uit de verhalen die wij ze vertellen en de foto’s die we ze kunnen laten zien. We horen bij elkaar, wij met z’n vijven, maar we kunnen geen herinneringen samen maken.

Verlies kun je nooit met elkaar vergelijken. Er bestaat geen erger of minder erg. Het verliezen van je kind, op welk moment dan ook, is iets dat niemand ooit mee zou moeten maken. En toch bekruipt mij een heel eng en vreemd gevoel. Een gevoel dat me beklemd, me niet meer los laat. Het duurt even voordat ik het zelf begrijp. Het verdriet van deze ouders raakt mij niet als moeder van een overleden kind. Het verdriet raakt mij als moeder van 2 levende kinderen. Ik had voordat ik kinderen kreeg nooit stil gestaan bij de enorme kwetsbaarheid die erbij komt kijken. De diepgewortelde angst dat er iets met je kinderen gebeurd. Ik zie een jongetje van 5 jaar dat een heel leven voor zich had, maar ook een hele geschiedenis achter zich laat. Het gemis daarvan is iets waar ik geen weet van heb en ook nooit hoop te krijgen.

Ik loop naar boven. Ik open heel zachtjes de deur van Juuls kamer. Ze ligt heerlijk op haar buik te slapen, 2 handjes boven zich uit gestrekt. Ik aai haar over haar zachte wangetje en verlaat stil haar kamer. Ik loop nog een trap op. Hanna ligt omringt door haar knuffels zachtjes te snurken. Ik sluit snel de deur om haar niet wakker te maken.

Ik voel de liefde. Ik voel de angst. Hugo’s dood maakte mij bewuster en dankbaarder. Maar dit soort berichten maakt mij stil en nederig. Omdat we nooit iemand voor lief mogen aannemen.