‘Jij bent 50 tinten grijs’.
Ik wist niet zo goed hoe ik dit moet opvatten 😉 maar ik snapte haar punt.
Ik pas me gemakkelijk aan. Ik heb jarenlang gezocht naar balans. Tussen verdriet en geluk. Tussen werk en privé. Tussen hoge doelen stellen en tevreden zijn met wat er is.
Maar ik kom nu tot een andere conclusie.
Ik ben helemaal geen 50 tinten grijs. Ik ben vooral heel erg zwart of wit.
Ik hou niet van dingen half doen. Ik ga all-in of all-out. Heb hoge pieken en diepe dalen.
Ik wil niet balanceren in het midden. Ik hou helemaal niet van grijs. Ik hou van sprankelend wit of donker zwart.
Ik wil volop kunnen genieten. En ook intens verdrietig mogen zijn.
Een unieke combinatie van donker en licht. Maar geen compromis. Geen leven met een rouwrandje. Maar alles er volop laten zijn.
Ik zocht vaak naar een balans in het midden. Maar dat is van beide net niks.
Het leven is nooit in balans. Er is altijd tijdelijk meer aandacht voor de ene of de andere kant.
Dat maakt dat we in staat zijn om grootse dingen te bereiken. Om dromen waar te kunnen maken. Maar ook om te kunnen genieten van iets kleins.
Ik ben geen 50 tinten grijs. En dat wil ik ook helemaal niet zijn.
0 reacties